ਮਿਲਣ ...ਤੇ..ਆਖਿਰੀ ਹਾਸਾ ...

(੧)
ਮਿਲਣ .....

ਨਜ਼ਮ ...
ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਲੀਹਰੇ ਬੰਨ
ਹੋਲੀ -ਹੋਲੀ ਸੀਡੀਆਂ ਉੱਤਰ
ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈ ...

ਖੋਫ਼ਜ਼ਦਾ ਰਾਤ ਕੋਲਿਆਂ ਉਤੇ
ਪਾਣੀ ਪਾਉਂਦੀ ਰਹੀ .....!!

(੨)

ਆਖਿਰੀ ਹਾਸਾ ...

ਕਵਿਤਾ ਨੇ ....
ਉਸ ਵੱਲ ਆਖਿਰੀ ਵਾਰ
ਹਸਰਤ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ
ਨੀਮ-ਗੁਲਾਬੀ ਬੁੱਲ ਫਰਕੇ
ਹੰਝੂਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਪਲਕਾਂ
ਉਤਾਂਹ ਚੁਕੀਆਂ ...
ਤੇ ਹੋਲੀ ਜੇਹੀ ..
ਮੁਸ੍ਕੁਰਾ ਕੇ ਬੋਲੀ .....

ਅੱਜ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਘਰ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ
ਆਖਿਰੀ ਹਾਸਾ
ਹੱਸ ਚੱਲੀ ਹਾਂ .....!!

ਵੀਣਾ ਦੀ ਤਾਰ .....

ਮੈਂ ਅਖਰਾਂ ਵਿਚ

ਤਲਾਸ਼ਦੀ ਰਹੀ ....

ਤੂੰ ਸਤਰਾਂ ਵਿਚ ਗੁਵਾਚ ਗਿਆ

ਮੈਂ ਨਜ਼ਮਾਂ ਵਿਚ ਲਭਦੀ ਰਹੀ ...

ਤੂੰ ਗੀਤਾਂ ਵਿਚ ਡੁੱਬ ਗਿਆ

ਮੈਂ ਸੁਰਾਂ ਨੂੰ ਛੇੜਦੀ ਰਹੀ

ਤੂੰ ਸਰਗਮ ਵਿਚ ਗੁਮ ਗਿਆ....

ਵੇ ਹਾਣੀਆਂ .....

ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਵੀਣਾ ਦੀ ਤਾਰ

ਨਾ ਬਣ ਸਕੀ .....!!

ਤੇਰਾ ਖ਼ਤ ....

ਤੇਰਾ ਖ਼ਤ ....

ਹਰ ਰੋਜ਼ ...

ਮੇਲ ਉਡੀਕਦੀ ਹਾਂ

ਉਤਾਵਲੇ ਹਥਾਂ ਨਾਲ ਕੀ-ਬੋਰਡ ਉੱਤੇ

ਜਲਦੀ-ਜਲਦੀ ਹ੍ਥ ਚ੍ਲਾਂਦੀ ਹਾਂ

ਕਰੀਬਨ ਰੋਜ਼ ਦੀਆਂ ਦੋ ਸੋਊ ਮੇਲਾਂ ਵਿਚ

ਤੇਰੀ ਮੇਲ ਪ੍ਲੋਰਦੀ ਹਾਂ ...

ਭਰ ਇਹਨਾ ਵਿਚ ਕੀਤੇ ਵੀ ....

ਤੇਰਾ ਖ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ

ਮੈਂ ਉਦਾਸ ਜੇਹੀ ਅਚਨਚੇਤ

ਇਕੋ ਨਾਲ ਸਾਰੀਆਂ ਮੇਲਾਂ .......

ਡਿਲੀਟ ਕਰ ਦੇਂਦੀ ਹਾਂ ......

ਕੋਰੇ ਵਰਕੇ ਉੱਤੇ

ਕੁਝ ਅਖਰ ਉਭਰਦੇ ਨੇ

ਮੈਂ ਵੇਖਦੀ ਹਾਂ ....

ਹਰ ਅਖਰ ਦੀ ਅਖ ਵਿਚ

ਹੰਝੂ ਨੇ .....

ਤੂੰ ਆ ....

ਤੂੰ ਆ ....
ਕੀ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ
ਬਿਖਰੇ ਹੋਏ ਨੇ
ਮੇਰੇ ਕਦਮਾਂ ਦੇ ਰਾਹ ...

ਤੂੰ ਆ ....
ਕੀ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ
ਬਾਹਵਾਂ ਵਿਚ
ਟੁੱਟ ਰਹੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹ ....

ਤੂੰ ਆ......
ਇਕ ਵਾਰ ਲਿਖ ਜਾ
ਮੇਰੀ ਕਲਮ ਨਾਲ
ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਗੀਤ ....

ਮੈਂ ਇਸ਼ਕ਼ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚ
ਹਥ ਪਾਲਾਂਗੀ .....!!

(२)

ਇਸ਼ਕ਼ ਦੇ ਫੁੱਲ ....

ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਨਜ਼ਮਾਂ ਨਾਲ
ਇਸ਼ਕ਼ ਦੇ ਸਾਰੇ ਫੁੱਲ
ਤੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਡੋਲ ਦੇਆੰਗੀ
ਤੂੰ ਓਹਨਾ ਨੂੰ .....
ਆਪਨੇ ਗੀਤਾਂ ਵਿਚ ਪੀਰੋ ਕੇ
ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ
ਨਵਾਂ ਅਰਥ ਦੇਵੀਂ .....

ਮਾਂ ......

ਮਾਂ ......

ਮਾਂ ਬੋਲਦੀ ਤਾਂ ਕਿਤ੍ਯੋੰ

ਗੁਫਾਵਾਂ ਵਿਚੋਂ

ਗੂੰਜ ਉਠਦੇ ਅਖਰ

ਮੰਦਿਰ ਦੀਆਂ ਘੰਟਿਆਂ ਵਿਚ ਰੱਲ

ਲੋਕ ਗੀਤਾਂ ਵਾਂਗ ਗੁਨਗੁਨਾ ਉਠਦੇ

ਮਾਂ ਦੇ ਬੋਲ ....

ਮਾਂ ਰੋਂਦੀ ਤਾਂ ...

ਉਤਰ ਆਂਦੇ

ਅਸਮਾਨ ਉੱਤੇ ਬੱਦਲ

ਕੀਤੇ ਕੋਈ ਬਿਜਲੀ ਚਮਕਦੀ

ਝੁਲਸ ਜਾਂਦੀਆਂ ਡਾਲਾਂ

ਕੁਝ ਰੁਖ ਖੜ ਜਾਂਦੇ ਅਡੋਲ.....

ਮਾਂ ਪਤ੍ਥਰ ਨਹੀਂ ਸੀ

ਪਾਣੀ ਤੇ ਅੱਗ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ

ਓਹ ਤੇ ਹੰਜੂਆਂ ਦੀ ਨੀਂ ਤੇ ਉਗਿਆ

ਅਸੀਸਾਂ ਦਾ ਫੂੱਲ ਸੀ ....

ਅੱਜ ਵੀ ਜਦ ਵੇਖਦੀ ਹਾਂ

ਭਰੀਆਂ ਅਖਾਂ ਨਾਲ

ਮਾਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੱਲ ...

ਉਸਦੀਆਂ ਅਖਾਂ ਵਿਚ

ਉੱਗ ਆਂਦੇ ਨੇ

ਦੁਆਵਾਂ ਦੇ ਬੋਲ .....!!

ਸਤਰੀ ਤੇ ਪੁਰੁਸ਼ ......

ਸਤਰੀ ਤੇ ਪੁਰੁਸ਼ ......

ਬੀੜ ਦੇ ਚਾਰ ਫੇਰੇ ਲੈ

ਵਿਆਹ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ

ਪੁਰੁਸ਼ ਸਵਾਮੀ

ਅਤੇ ਸਤਰੀ ਦਾਸੀ .....

ਸਵਾਮੀ ....

ਵ੍ਯਭਿਚਾਰੀ ਹੈ ...

ਨਕਾਰਾ ਹੈ....

ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੈ.....

ਵ੍ਯਸਨੀ ਹੈ.....

ਕਾਮਚੋਰ ਹੈ....

ਸਤਰੀ ਵਿਰੋਧ ਦਾ

ਹੱਕ ਨਹੀਂ ਰਖਦੀ........

ਦਿਨ ਭਰ ਓਹ

ਕੋਲ੍ਹੂ ਦੇ ਬੈਲ ਵਾਂਗੂ ਖੱਟੇ

ਬਰਤਨ,ਚੋਕਾ , ਚੁੱਲਾ

ਢੋਰ, ਡੰਗਰ

ਖੇਤ, ਖਲਿਹਾਨ

ਝਾਡੂ , ਬੁਹਾਰੀ ਕਰੇ

ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ......

ਪਤੀ ਦੀ ਸੇਜ ਤੇ

ਜਿਸਮ ਤੂੜਵਾਏ .....

ਓਸਦੀ ਇਛਾ-ਅਨਿਛਾ

ਖੁੰਜ ਲੈਂਦਾ ਓਹ ਦੰਦਾ ਨਾਲ

ਸਮੇਟ ਲੈਂਦੀ ਓਹ

ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ

ਗਾੱਲਾਂ ਤੋਂ ਉਪਜੀ ਨਫਰਤ

ਮਸਲੇ ਹੋਏ ਦੁਖਦੇ ਅੰਗਾ'ਚ

ਜ਼ਬਤ ਕਰ ਜਾਂਦੀ

ਆਪਣੀਆਂ ਸਿਸਕੀਆਂ ਤੇ ਚੀਖਾਂ....

ਦਸ ਵੇ ਰੱਬਾ .....

ਕੀ ਇਕ ਸਤਰੀ

ਆਪਣੇ ਜ਼ਿਸਮ ਉੱਤੇ ਵੀ

ਅਖਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਰਖਦੀ .......???

ਅਯ ਔਰਤ ਤੇਰਾ ਆਪਣਾ ਵਜੂਦ ਕਿਥੇ ਹੈ ......

ਅਯ ਔਰਤ ਤੇਰਾ ਆਪਣਾ ਵਜੂਦ ਕਿਥੇ ਹੈ ......

ਅਯ ਔਰਤ ...!
ਤੇਰਾ ਆਪਣਾ ਵਜੂਦ ਕਿਥੇ ਹੈ ...?
ਅੱਜ ਵੀ ਤੇਰੀ ਛਾਤੀ'ਚ ਦਫ਼ਨ ਨੇ
ਹਜਾਰਾਂ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਕਿਸਸੇ
ਜਿਨਾ ਤੇ ਤੂੰ ਕਦੇ
ਖੁੱਲ ਕੇ ਰੋਈ ਨਹੀਂ
ਉਸ ਅੱਗ ਦੀ ਜਲਨ'ਚ
ਤੂੰ ਝੁਲਸੀ ਹੈਂ
ਬਾਰ-ਬਾਰ ਬਾਰ-ਬਾਰ ......

ਚਾਹਿਆ ਸੀ ਮੈਂ
ਆਪਣੀਆਂ ਨਜ਼ਮਾਂ ਨੂੰ
ਉਸ ਅੱਗ ਦੀ ਤਾਪ'ਚ
ਸੇਕ ਕੇ.....
ਇਕ ਗੀਤ ਲਿਖਾਂਗੀ
ਪਥਰਾਂ ਦਾ ਗੀਤ....

ਆਹ....!
ਬੜੇ ਹੀ ਨਾਮੁਰਾਦ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਇਹ ਪਥਰ ....
ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਘਰ ਹੋਣ ਤਾਂ
ਟੁਟ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਇਹਨਾ ਤੋਂ
ਅਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਨਾਲ ਖੇਲਣਾ ਤਾਂ
ਇਹਿਨਾ ਬਖੂਬੀ ਆਂਦਾ ਹੈ .....

ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਕਈ ਪਥਰਾਂ ਨਾਲ
ਛਲਨੀ ਹੈ ਇਹ ਸੀਨਾ
ਅਨਗਿਨਤ ਟੂਟੇ ਹੋਏ ਸ਼ੀਸ਼ਆਂ' ਚੋਂ
ਝਾਂਕਦੀ ਓਹ ਔਰਤ
ਪੁਛਦੀ ਹੈ ਮੈਨੂ
ਆਪਣੇ ਵਜੂਦ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
ਬਾਰ-ਬਾਰ ਬਾਰ-ਬਾਰ ......

ਅਤੇ ਮੈਂ
ਲੱਬਣ ਲੱਗ ਪੈਣੀ ਹਾਂ ਉਸਨੂੰ
ਕਦੇ ਧੂਲ'ਚ ...
ਕਦੇ ਮਿੱਟੀ'ਚ...
ਕਦੇ ਪਰਛਾਈ'ਚ....
ਕਦੀ ਬਜਾਰਾਂ 'ਚ ....
ਤੇ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਆਪ'ਚ......

ਬੇਮੁਰਾਦ ਤਲਾਸ਼
ਸਿਸਕ ਉਠਦੀ ਹੈ
ਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ....
ਅਯ ਔਰਤ .......
ਤੇਰੇ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਸਿਰਫ ਇਹ
ਤਪਦੀ ਹੋਈ ਕ਼ਲਮ ਹੈ
ਚੂਕ ਇਸਨੁ ਤੇ ਲਿਖ
ਫਿਰ ਉਸ ਔਰਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
ਜੋ ਤਾਉਮਰ ....
ਜੀਂਦੀ ਹੈ- ਮਰਦੀ ਹੈ
ਮਰਦੀ ਹੈ- ਜੀਂਦੀ ਹੈ
ਬਾਰ-ਬਾਰ ਬਾਰ-ਬਾਰ ......!!

ਖਾਮੋਸ਼ੀ........

ਚੁਪ ਕੀਤੀ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਨੂੰ

ਮੈਂ ਇਕ ਦਿਨ ...

ਹੋਲੀ ਜੇਹੀ ਪੁਛਿਆ ...

ਦਸ ਤੂੰ ਇਤਨੀ ਮੋਣ ਕਿਓਂ ਰਹਨੀ ਆਂ ਭਲਾ .....?

ਓਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ

ਬਸ ਸੂਨੀ ਅਖਾਂ ਨਾਲ ਇਕ੍ਟਕ

ਮੇਰੇ ਵਲ ਤਕਦੀ ਰਹੀ ...

ਮੇਰੇ ਹਥ ਆਪਣੇ ਆਪ

ਉਸਦੇ ਨਮਨ ਨੂੰ ...

ਜੁੜ ਗਏ ਸੀ .....!!